Autorka cytuje w tytule słowa wypowiedziane przez głównego bohatera - stanowią one próbę podsumowania  zaskakujących, niewiarygodnych zmian w życiu osobistym Andrzeja Bogolubowa, a także jego perypetii w trakcie rozszyfrowywania tajemnic z którymi przyszło mu się samotnie zmierzyć. Odkrywanie ludzkich charakterów, próba odpowiedzi na dręczące pytania: kto jest autentyczny, kto jest jego sprzymierzeń ... cem, a kto nosi maskę, realizując ukryty scenariusz przeciwnika (ów)? Nieoczekiwane zwroty akcji, przemiany duchowe postaci, wątek sensacyjny, spleciony z osobistym, stanowią o wyjątkowych atutach książki, napisanej ciekawym, żywym, współczesnym językiem rosyjskim. Dobre kryminały bazują głównie na dreszczyku emocji - w tym wypadku Autorka oferuje Czytelnikowi coś więcej - przypomina o ważnych prawdach życiowych, o przyjaźni, miłości, pięknie przyrody... Zaledwie Andrzej Bogolubow przejmie stanowisko dyrektora muzeum sztuk pięknych w Peresławlu, wokół niego zaczynają się dziać naprawdę przedziwne, „cudowne” rzeczy! Była dyrektorka muzeum niespodziewanie umiera na oczach Bogolubowa… Ktoś grozi mu i robi świństwa: przebija opony, podrzuca obraźliwe listy, posądza o próby zamknięcia muzeum, a nawet usiłuje zabić! Niebawem staje się jasne: tu, w jego muzeum, działają siły złe, potężne i niewytłumaczalne. Bogolubow zmuszony jest sam prowadzić śledztwo. I przy okazji przejść próbę uczuć do byłej żony, która niespodziewanie i bynajmniej nie w porę zjawia się na progu jego nowego domu…Zaiste, cudowne są twe dzieła, Boże! Główny bohater wszystko zrozumie, zyska nowych przyjaciół i starą miłość…I zacznie żyć pełnią życia – bo w końcu przecież najciekawsze i najbardziej intensywne życie toczy się na cichej rosyjskiej prowincji…                                                     
/sens